به نقل از «فارس»

چه کسی مسئول سقوط هواپیمای رهبر واگنر است؟

تاریخ انتشار: ۴ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۵۴۸۸۳۳

فارس پلاس؛ دیگر رسانه‌ها - ایران نوشت: با گذشت دو روز از سانحه هوایی که منجر به کشته شدن یوگنی پریگوژین، رهبر گروه واگنر شد، همچنان ابهام‌ها درباره این سانحه ادامه دارد. این در حالی است که هرچند رسانه‌های غربی به نوعی مسکو را مسئول این رویداد معرفی کرده‌اند، ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه این واقعه را تسلیت گفت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تاس در نخستین ساعاتِ سقوط هواپیمای امبرائر در روز چهارشنبه خبر داده بود که این هواپیما در حال حرکت از مسکو به سن پترزبورگ بوده است، روز پنجشنبه نیز گزارش داد، ولادیمیر پوتین در دیدار با دنیس پوشیلین، رئیس جمهوری خلق دونتسک خطاب به خانواده‌های قربانیان سقوط هواپیمای امبرائر گفت: «در رابطه با سقوط هواپیما، ابتدا می‌خواهم صمیمانه تسلیت خود را به خانواده‌های همه قربانیان اعلام کنم. این همیشه یک تراژدی است.» او سپس از شروع بررسی‌ها توسط کمیته تحقیقات روسیه در مورد این حادثه خبر داد و افزود: «رئیس کمیته تحقیق صبح امروز (پنجشنبه) به من گزارش داده است و در روزهای آینده شاهد گزارش کامل بازپرسان خواهیم بود.»

 او در ادامه سخنانش در مورد شخص پریگوژین گفت: «من از دهه ۹۰ میلادی او را می‌شناختم. او فردی با استعداد بود‌ اما سرنوشتی پیچیده داشت و مرتکب اشتباهات جدی در زندگی‌اش شده بود. اما به چیزهایی که می‌خواست، رسید. او نه تنها در کشور ما با موفقیت کار کرد، بلکه در خارج از کشور، بویژه در آفریقا نیز در حوزه نفت، گاز، فلزات گرانبها و سنگ‌ها تجارت‌های مفیدی انجام داد.» رئیس جمهور روسیه در بخش دیگری از سخنانش اقدامات گروه واگنر در جنگ اوکراین را ستود و گفت: «این افراد سهم معناداری در آرمان مشترک ما برای مبارزه با رژیم نئونازی در اوکراین داشتند. ما این را به یاد داریم، این را می‌دانیم و هرگز فراموش نمی‌کنیم.»

در حادثه سقوط، ‌علاوه بر پریگوژین، «دیمیتری آتکین»، بنیانگذار گروه واگنر نیز به همراه 5 سرنشین دیگر و سه خدمه جان باخته‌اند. منابع روسی گزارش دادند پرونده جنایی به اتهام نقض قوانین ایمنی حمل و نقل هوایی تشکیل شده است.

تداوم اخبار ضد و نقیض

هرچند سقوط هواپیمای پریگوژین چهارشنبه شب رخ داد اما تا دیروز نیز خبرهای ضد و نقیض و فرضیه‌های مختلفی در مورد این حادثه منتشر شد. در همین رابطه سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه تأکید کرد، به اظهارات رسانه‌های غربی در مورد موضوع سقوط هواپیمای متعلق به یوگنی پریگوژین توجهی نکنند.

فایننشال تایمز به نقل از کانال تلگرامی وابسته به واگنر گزارش داد که اطلاعات اولیه حاکی از آن است که پدافند هوایی، هواپیما را در شمال مسکو سرنگون کرده است. این در حالی است که چندی بعد نیویورک‌تایمز از قول یک منبع اطلاعاتی امریکایی که نامش فاش نشده ادعا کرد که بررسی‌های ماهواره‌های امریکایی نشان می‌دهد، هیچ پرتاب موشکی از داخل روسیه مشاهده نشده و از این جهت هیچ مدرکی دال بر هدف قرار گرفتن هواپیمای پریگوژین توسط موشک‌های ضد‌هوایی زمین به هوای روسیه وجود ندارد. بر همین اساس انفجار در داخل هواپیمای پریگوژین توسط یک بمب از فرضیه‌های اصلی می‌تواند باشد.

به گزارش خبرگزاری اسپوتنیک، دمیتری پسکوف، سخنگوی کرملین در پی این حادثه ادعاهایی مبنی بر اینکه مسکو در مرگ یوگنی پریگوژین، رئیس واگنر دخالت داشته را دروغ محض نامید. به گفته وی، هنوز حقایق کمی در مورد سقوط هواپیما وجود دارد، تحقیقات باید علل این فاجعه را کشف کند. جدا از این سرنوشت گروه واگنر نیز پس ازمرگ پریگوژین در هاله‌ای از ابهام واقع شده است. بنا بر این گزارش، پسکوف با تأکید بر اینکه شرکت نظامی واگنر ثبت قانونی ندارد، اعلام کرد: «اما «گروه» واگنر وجود دارد و در جنگ اوکراین کمک‌های شایانی کرده است. با این حال درباره آینده گروه واگنر، هنوز نمی‌توانم چیزی بگویم و اطلاعی ندارم.»

واکنش ها

مرگ پریگوژین با واکنش‌های بسیاری مواجه شد. به گزارش رسانه‌های امریکایی، جو بایدن، رئیس جمهور امریکا طی واکنشی که اتهام زنی علیه پوتین به طور ضمنی در آن مشاهده می‌شد، مدعی شد: «من نمی‌دانم حقیقتاً چه اتفاقی افتاده است اما غافلگیر نشدم. کمتر اتفاقی در روسیه بدون آنکه ولادیمیر پوتین پشت آن بوده باشد، می‌افتد. اما اطلاعات کافی برای آنکه جواب را بدانم، ندارم.» ولودمیر زلنسکی، رئیس جمهوری اوکراین این حادثه را با پرسش‌هایی جدی همراه دانست و گفت: «کشورم هیچ دخالتی در این حادثه نداشته است.»

از آنجا که روسیه به واسطه گروه واگنر در قاره آفریقا نفوذ ویژه‌ای دارد، برخی مقامات آفریقایی نیز نسبت به این اتفاق واکنش نشان دادند. رئیس‌جمهوری آفریقای مرکزی این واقعه را دردناک توصیف کرد و گفت: «این اتفاق هیچ‌چیزی را برای ما تغییر نمی‌دهد. ما به لطف قراردادهایی که با کرملین داریم، به همکاری با گروه پیمانکار نظامی واگنر ادامه می‌دهیم.»

در همین رابطه، سخنگوی پنتاگون گفت: «با وجود آنکه واگنر در جنگ اوکراین حضور معناداری ندارد و در تحولات آفریقا متمرکز شده، به نظارت دقیق نیروهای واگنر ادامه خواهیم داد و هیچ کس توانایی‌های نظامی آنها را دست کم نمی‌گیرد.»

پریگوژین در تیرماه سال‌جاری در بیانیه‌ای ارتش روسیه را به حمله علیه مواضع این گروه به جای حمله به مواضع نیروهای اوکراینی متهم کرد. وی همچنین مدعی تصرف پایگاه‌های نظامی شهر روستوف شد. در همین راستا او نیروهای خود را به سمت مسکو روانه کرد. وزارت دفاع روسیه و شخص پوتین، پریگوژین را به خیانت متهم و اقدام او را به خنجری از پشت تشبیه کردند.

در آن زمان، بلوک غرب و ناتو تلاش می‌کردند که شورش واگنر را نقطه عطفی در بی‌ثباتی داخلی روسیه و همچنین تضعیف خطوط رزمی تفسیر کنند، از این رو اهتمام ویژه‌ای برای جنگ روانی علیه کرملین به راه انداختند. اما نتایج به دست آمده در جنگ با وجود ادامه داشتن عملیات ضد حمله که با تبلیغات زیادی از سوی ناتو و کی یف همراه بود، این ادعاها را باطل کرد. اکنون نیز در همان مسیر تلاش می‌شود که با ارائه گمانه زنی‌هایی جهت دار علیه مسکو، از این حادثه آورده‌ای برای تشنج داخلی در روسیه فراهم کنند. در همین رابطه رویترز خبر داد که گروه‌های موافق اوکراین در روسیه از گروه واگنر خواسته‌اند تا انتقام مرگ پریگوژین را بگیرند و به صفوف ضد روسی بپیوندند. این در حالی است که گروه واگنر حتی بعد از شورش از موضع سابق خود علیه کی یف دفاع کرده است.

پایان پیام/غ

منبع: فارس

کلیدواژه: روزنامه ایران یوگنی پریگوژین واگنر سقوط هواپیمای سقوط هواپیما گروه واگنر رسانه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۵۴۸۸۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

واقعاً روس ها درباره جنگ پوتین چه فکر می کنند؟/ سقوط مخاطبان تلویزیون دولتی در روسیه/ روس ها بیشتر چه کلماتی را در گوگل جست و جو می کنند؟

در 23 ژوئن 2023، یوگنی پریگوژین، رهبر واگنر، شورشی علیه ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه به راه انداخت.

به گزارش جماران، فارن پالیسی در این باره می نویسد: تصمیم پریگوژین منجر به برخی از خارق‌العاده‌ترین صحنه‌ها در تاریخ اخیر روسیه شد. هنگامی که نیروهای گروه واگنر کنترل مرکز استان روستوف را به دست گرفتند، جمعیت شهر علناً شورشیان را در آغوش گرفتند و برای آنها غذا و نوشیدنی آوردند و آنها را در مقابل دوربین های تلویزیونی زنده تشویق کردند. زمانی که پریگوژین شخصاً ظاهر شد، اندکی قبل از اینکه سرانجام شورش خود را رها کرد، همه از او استقبال کردند. اینجا چه خبر بود؟ آیا مردم روستوف صرفاً وضعیت پریگوژین را به عنوان گویای حقایق ناخوشایند در مورد حمله به اوکراین تحسین می کردند؟ آیا آنها فقط ناامیدی خود را از بی کفایتی آشکار سران ارتش عادی ابراز می کردند؟ آیا آنها فکر می کردند که واگنر پیروز می شود و در حال انتخاب طرف خود در این مخاصمه بودند؟ آیا آنها از فرصت برای ابراز نارضایتی گسترده تر استفاده می کردند؟ یا همه موارد فوق - یا هیچ کدام؟

شورش پریگوژین تصویر واضحی از مشکلاتی را ارائه می دهد که هر کسی که سعی می کند بفهمد مردم روسیه واقعاً چه فکری می کنند، با آن مواجه است. اما این سوالی است که نیاز به پاسخ فوری دارد. مقابله با رژیم پوتین و جنگ آن علیه اوکراین بسیار سخت تر خواهد بود مگر اینکه سیاست گذاران و استراتژیست ها بتوانند به درک درستی از افکار عمومی روسیه برسند.

پوتین در سخنرانی شب سال نو خود در پایان سال 2023 این دیدگاه را بیان کرد که می‌خواهد روس‌ها  و تا حدی سایرین بپذیرند: مردم روسیه و رهبر آنها یک «جامعه متحد» را تشکیل می‌دهند. در این روایت، بین دیدگاه پوتین برای کشور و آنچه روس‌های معمولی می‌خواهند، فاصله‌ای وجود ندارد و این شامل جنگ در اوکراین می‌شود، که او آن را به عنوان یک مبارزه قهرمانانه (علیه به اصطلاح نئونازی‌ها) به تصویر می‌کشد که به طور گسترده توسط شهروندان حمایت می‌شود.

البته واقعیت نسبتاً پیچیده تر است. این ظاهر اجماع یکپارچه توسط یک دولت پلیسی فراگیر اجرا می شود. یک دستگاه امنیتی عظیم همه چیزهایی را که روس‌ها می‌گویند و انجام می‌دهند زیر نظر دارد. برخی از برجسته‌ترین منتقدان پوتین، مانند ولادیمیر کارا مورزا و ایلیا یاشین، به اتهام انتشار «اطلاعات نادرست» درباره ارتش روسیه و جنگ، در حال گذراندن محکومیت‌های چشمگیر زندان هستند. الکسی ناوالنی، مخالف پیشرو، یکی دیگر از فعالان معروف ضد جنگ، اخیراً در شرایط نامشخصی در زندان درگذشت. اندکی پس از آن، دستیار او  که در تبعید در لیتوانی زندگی می کرد، مورد حمله وحشیانه یک مهاجم با چکش قرار گرفت.

روس های معمولی به خوبی از خطرات ناشی از گفتن حرف نادرست آگاه هستند. سالمندان هنوز خاطرات روشنی از زندگی در زمان رهبران سابق جوزف استالین و لئونید برژنف دارند، خاطراتی که به طرق مختلف به نسل‌های کنونی رسیده است.

لیوبوف سوبول، فعال اپوزیسیون تبعیدی معتقد نیست که روس‌ها مایلند آنچه را که فکر می‌کنند به مسئولان برگزار کننده نظرسنجی‌ ها بگویند: او به فارن پالیسی گفت: «بیشتر اوقات با پاسخ‌هایی که طرفداران دولت را منحرف می‌کند، نتایج غیرقابل اعتمادی دریافت می‌کنید. کسانی که از رژیم پوتین حمایت می کنند صادقانه و آشکار پاسخ خواهند داد، در حالی که افراد مخالف از ترس انتقام، مشکلات در محل کار و سایر مشکلات از گفتن حقیقت و بیان احساسات واقعی خود می ترسند.»

نظرسنجی قابل اعتماد به حداقل میزان اعتماد نیاز دارد و اعتماد عموماً در همه جوامع بسته، نه تنها روسیه، کم است. دقت هر نظرسنجی افکار عمومی منوط به در دسترس بودن پاسخ دهندگانی است که هیچ ترسی از پیامدهای منفی ندارند و می توانند پرسشگران خود را نسبتاً قابل اعتماد بدانند. هیچ یک از این شرایط در روسیه وجود ندارد.

برگزارکنندگان نظرسنجی‌ در همه جا نگران چیزی هستند که آن را سوگیری مطلوبیت اجتماعی می‌نامند ؛ فشار شدید برای گفتن آنچه می‌دانید از شما انتظار می‌رود، اما در حکومت‌های استبدادی، این مشکل بسیار حادتری است. تعداد کمی از روس‌ها ممکن است نظرات واقعی خود را با کسی که نمی‌شناسند و  از طریق تلفن با آنها تماس گرفته در میان بگذارند  و حتی تعداد کمتری نیز احتمالاً نظرات مخالف خود را بیان می‌کند.

اینکه غرب و اوکراین چگونه پیام‌های خود را به جمعیت روسیه می‌فرستند، تا حد زیادی به این بستگی دارد که آنها چقدر خوب روس‌ها و طرز فکر آنها را می شناسند.

پی بردن به احساسات عمومی برای خود پوتین که ارتش کوچکی از نظرسنجی های خود را برای ارزیابی روحیه ملی دارد به همان اندازه مهم است. اما آیا واقعاً می تواند به آنها اطمینان داشته باشد تا آنچه را که نمی خواهد بشنود هم به او بگویند؟ او ممکن است هرگز نتواند خود را از روایت‌های تبلیغاتی خود که به طرز شگفت‌انگیزی با رفتار طرفداران پریگوژین در روستوف در تضاد است، رهایی بخشد.

این مشکل با کسانی که در حال انجام نظرسنجی هستند تشدید می شود. دو مورد از برجسته‌ترین سازمان‌های نظرسنجی در کشور، مرکز تحقیقات افکار عمومی روسیه (VCIOM) و بنیاد افکار عمومی (FOM)، تحت کنترل دولت هستند. سومین مورد، مرکز که توسط گروهی از کارشناسان که در سال 2003 از VCIOM جدا شدند تشکیل شد و  اغلب به عنوان مستقل توصیف می شود،  بارها مورد حمله کرملین قرار گرفته که آن را به عنوان عامل خارجی محکوم کرده است.

دو سال پیش، وب‌سایت مستقل Proekt تحقیقی را منتشر کرد که ادعا می‌کرد  کرملین مستقیما در کار VCIOM دخالت دارد. روزنامه‌نگاران ادعا کردند که VCIOM با تغییر عبارت سؤالات نظرسنجی به روش‌هایی که پاسخ‌های «مناسب» را به پاسخ‌دهندگان القا می کند آنها را تحت فشار قرار می دهند.

همچنین گفته می‌شود که مقامات دولتی برگزارکنندگان نظرسنجی ها را متقاعد کرده‌اند که از نشان دادن روندهای بلندمدت در میزان اعتماد و محبوبیت پوتین در وب‌سایت شرکت خود  خودداری کنند؛ از جمله پایین‌ترین میزانی که در سال 2018 شروع شد، زمانی که موقعیت او به دلیل اصلاحات عمیقاً نامطلوب بازنشستگی تضعیف شد. اعتماد روس ها به رئیس جمهور خود در مارس 2020 به کمترین میزان در 14 سال گذشته یعنی 28.3 درصد کاهش یافت، اگرچه متعاقباً پس از تهاجم گسترده به اوکراین به شدت افزایش یافت.

بر اساس آخرین نظرسنجی لوادا که در ماه مارس منتشر شد، داده‌های لوادا و سایر نظرسنجی‌های مستقل، مانند روسی فیلد و گروه کرونیکل نشان می‌دهد که حمایت عمومی از جنگ همچنان قوی است ؛ 77 درصد. با این حال، لوادا همچنین تاکید کرد که بیشتر پاسخ دهندگان (52 درصد) طرفدار مذاکرات صلح هستند تا ادامه خصومت ها (40 درصد)، که با خواسته های کرملین همخوانی ندارد. 66 درصد از افراد مورد بررسی موافق بودند که روسیه بهای بسیار بالایی را برای تهاجم پرداخت می کند.

ولادیمیر میلوف، فعال اپوزیسیون می نویسد که این یافته ها تصویر حمایت ظاهراً محکم از جنگ را که اغلب در رسانه ها نقل می شود، پیچیده می کند. او استدلال می‌کند که تعداد کل حامیان ذکر شده در نظرسنجی‌ها باید تفاوت‌های مهم بین کسانی که «بی‌قید و شرط» از جنگ حمایت می‌کنند (گروهی که او ۳۵ تا ۴۰ درصد می‌داند) و آن‌هایی که «بیشتر از آن حمایت می‌کنند تا با آن مخالفت»، به تصویر کشیده شود.

او خاطرنشان می‌کند که نظرسنجی‌ها همواره مخالفت شدیدی را با موج دوم بسیج نظامی برای اعزام به خط مقدم نشان داده‌، احتمالاً به همین دلیل است که پوتین تاکنون از صدور دستور آن خودداری کرده است.

میلوف همچنین می گوید که مخاطبان تلویزیون دولتی  روشی که از دیرباز مورد پسند پوتین برای تثبیت پیامش در اذهان مردم بود  در حال کاهش شدید است، که نشانه‌ای از کاهش اعتماد به رسانه‌های رسمی است. او توجه را به تفاوت‌های جمعیتی فاحش در میان پاسخ‌دهندگان جلب می‌کند: حمایت از جنگ در میان افراد مسن و روستایی غالب است، در حالی که در میان جمعیت شهری جوان‌تر در ضعیف‌ترین حالت خود قرار دارد.

اکثریت قریب به اتفاق مردم اساساً بی تفاوت هستند و به نظرسنجی ها و مقامات هر آنچه می خواهند بشنوند را خواهند گفت. برخی از کارشناسان آن را با اصطلاح زیبا "بی تفاوتی آموخته شده" توصیف می کنند.

کارشناسان در حال آزمایش راه‌های جدیدی برای مقابله با مشکل بی اعتمادی به نظرسنجی ها هستند. یکی از این راه ها استفاده از قدرت جمع‌آوری داده‌های اینترنت است.  دو دانشمند علوم سیاسی بریتانیایی، در حال بررسی پرسش‌های جستجوی روس‌ها در گوگل و یاندکس، یک موتور جستجوی داخلی هستند.

این داده‌ها، در میان چیزهای دیگر، نشان می‌دهد که روس‌ها از لحاظ مالی بسیار کمتر از آنچه اغلب ادعا می‌شود احساس امنیت می‌کنند: پرسش‌ها درباره «ورشکستگی»، «تأمین مالی مجدد وام مسکن» و «اهدای کلیه» از آغاز تهاجم افزایش یافته است. جستجوها درباره افسردگی، اضطراب و خودکشی نیز به شدت افزایش یافته است. محققان همچنین افزایش پرسش‌های مربوط به استبداد (از جمله کار مورخ هانا آرنت در مورد توتالیتاریسم و اورول 1984) را دنبال کردند.

برای مدت طولانی، معامله ضمنی میان مردم و کرملین این بوده که پوتین رفاه و ثبات را به ارمغان می آورد و روس ها با سکوت سیاسی به آن پاسخ می دهند. اکنون این معامله با جنگ، با سربازی اجباری، عدم اطمینان اقتصادی شکسته شده است. این روزها حضور رژیم در زندگی شما بسیار زیاد شده است. اکنون در جامعه روسیه افرادی سیاسی شده‌اند که قبلاً به سیاست علاقه نداشتند.

در نهایت یک چیز مسلم است: وقتی کسی به شما می‌گوید که روس‌ها در دیدگاه‌های خود متحد و یکدست هستند، حرف آنها را نپذیرید. فهمیدن اینکه واقعاً در درون آن سرها چه می گذرد آسان نخواهد بود.